Shokooh Mirzadegi

مقاله

شکوه میرزادگی

بازگشت به صفحه اصلی  

قصه

شعر

مقاله

يادداشت

  نگاه يک زن

مطالب  ديداری

مطالب  شنيداری

مرکز  اسناد  زنان

نامه های سرگشاده

کتاب های در اينترنت

کتاب های منتشر شده

کتاب های در دست انتشار

*****

 تماس

 شرح حال

آلبوم عکس

English Section

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Puyeshgaraan

 

 

 

 

نفس های خورشيد بر چهارشنبه سوری

شکوه ميرزادگی

 

وقتي تو را ديدم

چهار «شنبه» بود و چهار «درخت»

و چهار «سنگ»

درخت را مي کندي

                  و عشق بر آن مي نوشتي.

گفتم:

درخت را براي کلمه ويران نکن!

کلمه اکنون

            از انديشه ي سنگ

                             زاده مي شود.

 

***

چهار «شنبه» بود و چهار «آتش»

و چهار «اسب»

 مي دويدي در چهار گوشه زمين

                        و بر ديوارها آزادي مي کشيدي

گفتم:

چمدانت را ببند

اسب ها همه از نور شده اند

و تمامي جاده ها

به آتشي مي رسند که

                     از قلب ما مي گذرد

 

***

بر کناره ي آتش ايستاده ام

تکيه داده به چهارپري آفتابي

و نگاهم بر پلکاني ست

که از ميان ستون هاي لاجورد

                          و دروازه هاي  مس

مي گذرد

 

***

شهر من است اين:

شير و آهو

         براي هم شعر مي خوانند

پلنگ  ماه را بغل گرفته

                          و مي بوسد

و بادبادک هاي عاشق

بر سقف خانه ها

                   تاب مي خورند

 

شهر من است،

بي اخطار و بي تشويش

با مرداني تابستاني

که گل هاي زرد را زمزمه مي کنند

و عشق زير پوست شقيقه هايشان

                                             مي تپد

شهر من است

که بر چهار گوشه اش آتشي است

                    که از نفس هاي خورشيد

                                          شعله مي کشد

 

***

دستت در دست من است

از آتش مي گذريم

              و نمي سوزيم.

و شهر  در چهارشنبه و آتش

                                     صبح مي شود.

***

از کتاب «وقتی که سنگ عشق می خوریم»

 shokooh@shokoohmirzadeg.com