ظهور آيت الله و زنان

بعد از چندين روز شايعه پراکنی اين و آن در مورد مرگ آيت الله خامنه ای، ايشان، مثل دفعات قبل، دوباره ظهور کردند. راستش من هنوز نفهميده ام که چرا هر چند وقت يک بار ايشان غيب می شوند و شايعاتی درباره مرگ شان بر سر زبان ها می افتد و حتی در دو مورد اخير افرادی مثل مايکل لدين و روزنامه هايي مثل پراودا و برخی از روزنامه های اروپايي خبر را بر سر زبان ها می اندازند و مقامات حکومت هم سکوت می کنند و وقتی همه خبر شدند که آيت الله پنهانی مرده است ناگهان مسئولان حکومت اسلامی به صدا آمده و ديگران را به شايعه پراکنی متهم می کنند و سر و کله ی آيت الله هم ظاهر می شود. البته ترديدی نيست که پشت اين مرده و زنده کردن ها مسايلی سياسی وجود دارد که من يکی از آن ها سر در نمی آورم اما حتماً اهل سياست، به خصوص آن ها که با روحيه و خلق و خوی کارگزاران دينی آشنايي دارند، می دانند و می فهمند که قضيه از چه قرار است.

اما اين بار نکته ای هم در جوار ظهور حضرتشان پيش آمده که نظر مرا بيشتر بخود جلب کرده است، چرا که اين بار حضرت آيت الله در ميان زنان و در مراسم تولد يک زن، يعنی حضرت معصومه، ظهور کرده و، درست مثل روضه خوان های قديمی که مجاز بودند در مجالس زنانه ظاهر شوند، تک و تنها بالای منبر نشسته و در حالتی بين خواب و بيداری، به بهانه ی تولد حضرت معصومه، سخنان گهرباری ايراد فرموده اند.

يکی دو عکسی که از اين مراسم منتشر شده نشان می دهد که تعداد زن ها حداکثر دويست سيصد نفر است اما روزنامه های دولتی، که خبر را عيناً از يک متن ابلاغ شده کپی کرده اند، همه نوشته اند که: « همزمان با خجسته سالروز میلاد حضرت معصومه سلام ا... علیها، هزاران نفر از بانوان قرآن پژوه و فعال قرآنی، امروز سه شنبه با حضرت آیت الله خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی دیدار کردند.»

مجموعه ی سخنان آيت الله، مثل هميشه، تکراری بود و مثل هميشه هم با تاکيد بر خيانت و خباثت غرب نسبت به زن ها و توجه خاص اسلام به زن ها: «نگاه غرب به زن، نگاه غلط، ابزاری و اهانت آمیز است،.. اسلام برای زن احترام و شخصیت قائل است و زمینه ی بروز استعدادهای فراوان بانوان در سطوح مختلف خانواده، جامعه، و بین المللی را بمنظور کسب علم و دانش، تحقیق و پژوهش، و تربیت و سازندگی فراهم می کند.»

نمی دانم، شايد هم «مسئولين واقعی» مملکت که الان حکومت اسلامی را می گردانند، صلاح در اين ديده اند که ايشان، در اين تجديد حيات، شاه سلطان حسين وار، نقشی ديگر را بازی کنند و دارند سر ايشان را با سخنرانی هايي اين چنين گرم می کنند تا به کارها و «مذاکرات مهم» آن ها کاری نداشته باشند.

بانوی اولی متفاوت

اين ماه مصادف است با ماه تولد خانم «الينور روزولت»، از معدود «بانوی اول» های آمريکا که مستقل از همسرش و عنوان «بانوی اول»ی اش، خود در جريانات اجتماعی آمريکا نقشی اساسی داشته است.  

خانم روزولت در سال 1884 به دنيا آمد و تا سال های چهارده ـ پانزده سالگی به عنوان دختری گوشه گير و خجالتی شناخته می شد. ولی از آن زمان روز به روز رشد کرد و تبديل به زنی شد که می گويند در سال  1933 شوهر و مرد محبوب خود، فرانکلين روزولت، را به عنوان سی و دومين رييس جمهور آمريکا به رياست جمهوری رسانده است.

معمولاً بانوهای اول، چه بانوی رييس جمهورها باشند و چه همسران پادشاهان، بيشتر نقشی تزئينی دارند و بيشتر به مراسم تشريفاتی رنگی تبليغاتی می دهند و نهايت کاری هم که ممکن است انجام دهندفعاليت هایی در زمينه ی امور خيريه است؛ يا حضور در مراسم هنری.

نمونه  زنده اش همين خانم ميشل اوباما، همسر پرزيدنت اوباما. ايشان با اين که در طول انتخابات همه جا پا به پای همسرش دويد، اکنون ظهور اجتماعی و سياسی چندانی ندارد و اغلب هر کجا که شوهرش سفر می کند او نيز دست در دست ايشان قدم برمی دارد بی آنکه تا اکنون کار خاصی بيش از آنچه که قبل از بانوی اولی شدن داشت انجام دهد. البته توقع هم نبايد داشت که اگر بانوی اولی علاقه يا دانشی نسبت به کارها نداشت بيهوده دنبال همسرش بدود و کارهای او را انجام دهد و يا با او کار کند. من نظرم بيشتر به اين عنوان «بانوی اول» است که آشکارا ربطی به خود بانو ندارد و نامی است حاکی از اينکه همسر رييس جمهور است و بس.

اما الينور روزولت از معدود بانوی اول هایی ست که از محدوده ی «همسر رئيس جمهور» بيرون آمده و به طور مستقل در جريانات اجتماعی شرکت مؤثر داشته است. و، علاوه بر اين، همه می دانند که برخی از کارهاي مثبتی را که فرانکلين در دوران رياست جمهوری اش انجام داده  با مشورت و همکاری اين زن بوده است.  الينور سال های سال در ارتباط با حقوق بشر، تبعيض نژادی و مساله زنان فعال بوده است؛ آن هم در دهه های اول قرن بيستم که زنان چون اکنون فعال نبودند.

الينور زنی مهربان و صميمی و مورد علاقه ی بسياری از مردمان آمريکا بود؛ زيرا همه باور داشتند که تلاش هاي اين زن بيشتر به خاطر باور عميق او به نيک بودن و نيک زيستن است و نه به خاطر بدست آوردن امتيازات سياسی.

او پس از بيرون رفتن از کاخ سفيد و، حتی پس از مرگ همسرش، فعاليت هاي خود را ادامه داده و بعدها به عنوان نماينده ی آمريکا در سازمان ملل متحد به کار مشغول شد و تا پايان عمر فعال و سازنده باقی ماند. در تاريخ آمريکا فقط معدودی از اينگونه زن ها در کاخ سفيد بوده اند.

دو جايزه در دو قلمروی متفاوت برای زنان ايران

در هفته ی گذشته دو زن ايرانی دو جايزه مهم را ـ يکی حقوق بشری و ديگری علمی ـ دريافت کردند. اولين زن شادی صدر است که جايزه ی «لاله ی حقوق بشر» سال 2009 را دريافت کرد. اين جايزه، که امسال 116 کانديدا در 63 کشور جهان را داشت، به خاطر «مبارزات شجاعانه در دفاع از حقوق شهروندان» به شادی خانم داده شد. اين جايزه معمولاً به کسانی داده می شود که در کشورهايي با وضعيت بد حقوق بشر زندگی می کنند و تلاش های حقوق بشری برای تلاشگران بسيار گران تمام می شود.

شادی صدر، از گروه زنانی است که سال هاست در ارتباط  با حقوق زنان در ايران کار کرده است. از کارهای بسيار مهم او تلاش برای توقف سنگسار در ايران است که از چند سال پيش شروع شد و او به خاطر آن فشارها و رنج های زيادی را تحمل کرده است. شادی صدر همين طور در جريان انتخابات اخير به شکل وحشيانه ای در خيابان مورد حمله قرار گرفت و دستگير شد و با فشار سازمان های حقوق بشر نجات پيدا کرد.

زن ديگر خانم دکتر «اعظم نيرومند» است که جايزه ی جهانی «ماری کوری» در رشته فيزيک پزشکی را که از جوايز مهم علمی شناخته شده است از آن خود کرده.

اين جايره در كنگره ی جهاني فيزيك پزشكي و بيومهندسي كه هر سه سال يكبار برگزار مي شود، به برندگان داده می شود. کنگره ی جهانی فيزيک پزشکی از تريبون هاي مهم و برجسته ی جهاني براي ارائه ی نتايج كارهاي علمي و اختراعات مهم در زمينه ی علوم بهداشتي است.

خانم نيرومند راد، رييس سابق سازمان بين المللي فيزيك پزشكي، رييس سابق فيزيك باليني در دپارتمان پرتوپزشكي، و استاد بازنشسته ی پرتوپزشكي مدرسه پزشكي دانشگاه «جورج تاون» است.

دستيابی بر اين جايزه ها بر هر دوی اين زنان درخشان خجسته باشد.

تفسيری بر آمار لال

آخرين آماری که رئيس مركز مديريت بيماري‌هاي واگيردار وزارت بهداشت ايران، در مورد بيماری ايدز داده حاکی از اين است که  در ايران تعداد مبتلايان به ايدز در بين مردان بيش از زنان است.

آقای محمد مهدی، رييس مرکز مديريت وزارت بهداشت، در حاشيه همايش بين‌المللي بيماري‌هاي پرخطر در مركز استان، در جمع خبرنگاران اظهار داشت :«در 20 سال گذشته تعداد 19 هزار و 700 نفر در كشور مبتلا به بيماري ايدز شده‌اند كه تعداد 3 هزار نفر از آنها جان خود را از دست داده‌اند... قريب به هزار و 800 نفر نيز وارد مرحله ی نهايي بيماري شده‌اند و هم ‌اكنون از آنها مراقبت ويژه‌اي صورت مي‌گيرد.» ايشان همچنين گفته اند که: «نحوه ی ابتلای مردان و زنان در كشور ما به اين بيماري متفاوت و داراي يك وضعيت ويژه‌اي است، به طوري كه هم اكنون 93 درصد مبتلايان به ايدز مرد هستند و تنها هفت درصد زن هستند».

ايشان پس از گفتن اين آمار مهم و تفاوت تعداد زنان و مردان مبتلا به ايدز (که فکر می کنم در دنيا نادر است) دلايل شيوع اين بيماری را، اعتياد تزريقی و «تماس های جنبسی مشکوک» دانسته اند؛ ولی ـ بنظر من ـ نخواسته اند بگويند که بسياری از  اين «تماس های جنسی مشکوک» زير سر صيغه است. اجازه دهيد توضيح دهم.

آن گونه که گفته می شود، و در نشريات داخل ايران هم نوشته شده، اکنون در بيشتر هتل های ايران زنان تن فروش به عنوان زنان صيغه ای برای يک ساعت و يک شب در اختيار مردهای مجرد و بيشتر متاهل قرار می گيرند و با اين که به مردهای متقاضی صيغه قول داده می شود که زن ها مومن و مسلمان و سالم اند، از آنجا که مراکزی برای کنترل بهداشتی اين نوع تن فروشی در ايران وجود ندارد، اين زن ها انتقال دهنده ی بيشترين بيماری ها هستند.

در ايران، برخلاف توصيه های مکرر به زن ها که: «زن های مسلمان  بايد «شوهر يکی خدا يکی» شعار روز و شب شان باشد»،  تبليغ صيغه برای مردهای متاهل دايمی است. و مردهای متاهل، که با خيال راحت از اينکه کارشان منع قانونی ندارد «و صواب هم دارد» از اين نوع روابط استفاده می کنند، و در معرض انواع آلودگی ها قرار می گيرند.

 در واقع می شود گفت که قانون صيغه اگر هر زيانی داشته باشد، از آنجا که برای زن های شوهر دار ممنوع است، آن ها را از خيلی از بيماری ها در شرايط تاسف آور فضای موجود در ايران نجات داده است.