========================================================================
شکوه ميرزادگی پيوند به فهرست شعرها
نفس های خورشيد
========================================================================
وقتی تو را ديدم
چهار «شنبه» بود و چهار «درخت»
و چهار «سنگ»
درخت را می کندی
و عشق بر آن می نوشتی
گفتم:
درخت را برای کلمه ويران نکن!
کلمه اکنون
از انديشه ی سنگ
زاده می شود.
***
چهار «شنبه» بود و چهار «آتش»
و چهار «اسب»
می دويدی در چهار گوشه زمين
و بر ديوارها آزادی می کشيدی
گفتم:
چمدانت را ببند
اسب ها همه از نور شده اند
و تمامی جاده ها
به آتشی می رسند که
از قلب ما می گذرد
***
بر کناره ی آتش ايستاده ام
تکيه داده به چهارپری آفتابی
و نگاهم بر پلکانی ست
که از ميان
ستون های لاجورد
و دروازه های مس می گذرد
***
شهر من است اين:
شير و آهو
برای هم شعر می خوانند
پلنگ ماه را بغل گرفته
و می بوسد
و بادبادک های عاشق
بر سقف خانه ها
تاب می خورند
***
شهر من است،
بی اخطار و بی تشويش
با مردانی تابستانی
که گل های زرد را زمزمه می کنند
و عشق زير پوست شقيقه هایشان
می تپد
شهر من است
که بر چهار گوشه اش آتشی است
که از نفس های خورشيد
شعله می کشد
***
دستت در دست من است
از آتش می گذريم
و نمی سوزيم.
و شهر در چهارشنبه و آتش
صبح می شود.
نهم مارچ 2006