|
شکوه ميرزادگی نویسنده،
ژورنالیست، و مدرس زبان و ادبیات فارسی
از اواخر
دهه چهل خورشيدی، همزمان با تدریس در مدارس ایران،
فعاليت خود را در نشریات ادبی و اجتماعی شروع کرد و
ظرف چند دهه اخير، چه ايامی که در ايران بود و چه در سال های
پس از انقلاب و
تبعيد، آثار متعددی در زمينه های ادبی و فرهنگی داشته است. دو مجموعه
قصه به نام «بی قراری های پايدار» و «آغاز دوم»، يک کتاب حاوی دو
نمايشنامه به نام های «تبعيدی سال 3000» و «من حرکت می کنم پس هستم»،
سفر نامه ای با نام «سعی هاجر»، چند کتاب کودکان که مهمترينش «گل و
آفتاب» است، مقالات ادبی، فرهنگی و اجتماعی حاصل فعاليت های شکوه
ميرزادگی در ايران است.
او وقتی سردبیر نشریه فرهنگی و ادبی «تلاش» شد، جوان ترین زنی
بود که سردبیر یک نشریه عمومی می شد.
شکوه
میرزادگی
در
سال 1352 ، با نام شکوه فرهنگ، که نام خانوادگی همسر اولش
بود، همراه با گروهی از هنرمندان و نويسندگان برای آزادی زندانيان سياسی
وارد مبارزه ای شد و
بدون هیچ اقدام عملی دستگیر و زندانی شدند. با
این حال همگی به زندان و اعدام محکوم شدند. او، با چند تن ديگر، تن به
عذرخواهی در تلويزيون داد و از مرگ نجات پيدا کردند. دو تن از همراهان
او اعدام و برخی به حبس های طولانی مدت گرفتار آمدند. او پس از خروج
از زندان، دوباره به روزنامه نويسی پرداخت در اوايل سال 1356، موفق شد
که برای رفتن به اروپا اجازه خروج بگيرد و لندن را برای اقامت دايم خود
برگزيد اما در دی سال 57 به خاطر حضور در انقلاب به ايران بازگشت. پس
از انقلاب او دوباره دستگير شد که پس از چند ماه و به کمک فعالين حقوق
بشر و به خصوص آقای عبدالکريم لاهيجی آزاد شد. پس از خروج از ايران او
برای هميشه سياست و فعاليت های گروهی را کنار گذاشت و وقت خود را صرف
کارهای ادبی، اجتماعی و فعاليت های مربوط به حقوق بشر کرد.
فعاليت های شکوه ميرزادگی در خارج از ايران عبارت است از: سردبيری
نشريه ی ادبی - سياسی «ممنوعه ها» که مديريت آن با زنده ياد منوچهر
محجوبی بود؛ سردبيری نشريه سياسی - اجتماعی «مقاومت»؛ انتشار کتاب
تحقيقی «سير نزولی موقعيت زن از آغاز تا اسلام»؛ انتشار رمان «بيگانه
ای در من»؛ انتشار مجموعه قصه های کوتاه «گلدن آرک» و سردبيری مشترک
نشريه ای ادبی - فرهنگی «پويشگران» با دکتر اسماعيل نوری علا.
شکوه
ميرزادگی همچنين يکی از موسسين «سازمان زنان ايرانی در بريتانيا»
(لندن- 1988) و موسس و مسئول «مرکز اسناد و مطالعات زنان ايرانی»
(دنور آمريکا – 2001) است. او و اسماعيل نوری علا همچنين از سال 2001
تاسال 2005، دو برنامه فرهنگی تلويزيونی را اداره و اجرا کرده اند:
«کارگاه انديشه» و «بر ميز تشريح». در اين چهارسال، شکوه ميرزادگی بيش
از 200 برنامه را به بحث و بررسی مسايل مربوط به زنان، و مسايل حقوق
بشر - در ارتباط با زندانيان سياسی و خشونت عليه زنان- اختصاص داده
است. او همچنين يکی از دو موسس «کميته
بين المللی نجات پاسارگاد» و مسئول کميته های بين المللی اين
کميته است. اين کميته از اگوست 2005،
به دنبال مطرح شدن خطرات ناشی از آبگيری «سد سيوند» و نابودی آثار دشت
پاسارگارد شروع به کار کرده است. شکوه ميرزادگی در می 2007 بنياد
ميراث پاسارگاد را که موسسه ای بين المللی است تاسيس کرد. اين
بنياد هم اکنون با هدف کوشش برای حفظ آثار فرهنگی و تاريخی ايرانزمين
مشغول به فعاليت است.
از شکوه
ميرزادگی بيش از دويست مقاله (ادبی، اجتماعی و تحقيقی) در داخل و خارج
از ايران منتشر شده است. برخی از کتاب ها، اشعار، و مقالات ميرزادگی
به زبان های انگليسی، فرانسوی و ژاپنی ترجمه و منتشر شده اند.
او قبل از انقلاب، با گروهی از نویسندگان و هنرمندان به دلیل مبارزه
برای آزادی زندانیان سیاسی به زندان افتاد و مجبور به عذرخواهی
تلویزیونی شد. پس از آزادی تصمیم گرفت که برای همیشه از شرکت در هر
گروه سیاسی خودداری کند و تا به امروز به عنوان یک کوشنده ی فرهنگی، و
حقوق بشری به طور خستگی ناپذیری کار کرده است.
او تا کنون صدها مقاله فرهنگی و اجتماعی، و آموزشی و بیش از 400
برنامه تلویزیونی در ایران و خارج از ایران داشته است.
در این مدت او ده ها کتاب داستان، داستان کوتاه، داستان کودکان، شعر و
نمایشنامه منتشر کرده که مشهورترین کتاب او که جایزه ی ادبی منتقدین را
هم گرفته بیگانه ای در من است .
برخی از نوشته های او به زبان های انگلیسی، فرانسه ترجمه شده است. او
اولین نویسنده ی
scions fiction
در ایران است که در سال 1979، کتاب در آنسوی فنا را نوشت که به فرانسه
ترجمه و منتشر شد. او از موسسین سازمان زنان ایرانی در بریتانیا، از
موسسین کانون نویسندگان و هنرمندان ایرانی در لندن، و موسس بنباد میراث
پاسارگاد و صدای میراث فرهنگی جهانی و سردبیر سایت کمیته نجات پاسارگاد
است.
در حال حاضر شکوه میرزادگی مسئول امور اجرایی سازمان غیر انتفاعی
«صدای
میراث فرهنگی جهانی»
است، که در اکتبر 2012 تاسیس شده و هدفش «حفظ آن
دسته از میراث فرهنگی و تاریخی بشری است که به خاطر فقر، جنگ، تبعیض
های سیاسی و مذهبی و حکومت های بی توجه در خطر افتاده اند.
|
