کميته بين المللی نجات پاسارگاد
|
خانه شکوه میرزادگی Shokooh Mirzadegi |
21 آوريل 2007 |
|
|
نامه نگاری دکتر پرويز رجبی و شکوه میرزادگی در ارتباط با آبگیری سد سیوند
چند روز پيش، و درست چند ساعت پس از خبر آبگيری سد سيوند نامه ای از آقای دکتر رجبی دريافت کردم. تصورم اين بود که اين نامه ای است که برای من آمده و طبق معمول جواب آن را دادم. و دقايقی بعد نامه ای از آقای دکتر جليل دوستخواه دريافت کردم که خبر از انتشار نامه دکتر رجبی در سايت ايشان می داد. به عنوان نامه سرگشاده. من بلافاصله و در همان لحظه جواب خودم را برای ايشان فرستادم و برايشان نوشتم که: من نمی دانستم اين نامه سرگشاده است و اگر می دانستم با همه احترامی که برای ايشان دارم يا جواب شان را نمی دادم و يا مفصل تر جواب می دادم. نامه من در سايت دکتر دوستخواه تا فردای آن روز چاپ نشد در عوض دکتر رجبی برای من نامه ديگری فرستادند و مدتی هم در آن لاين با من گفتگو می کردند که بگويند از آن نوشته ها منظورشان من نبوده ام. من روز بعد از دکتر دوستخواه خواهش کردم حالا که نامه ايشان را به عنوان نامه سرگشاده چاپ کرده اند حق بر اين است که جواب مرا هم منتشر کنند که ايشان اين کار را کردند و نامه ديگری را که آقای دکتر رجبی برای من فرستاده بودند و به عنوان «عذرخواهی» بود (هم سرگشاده شد) اما باز جواب مرا (که فکر نمی کردم به ناچار چاپ خواهد شد منتشر نکردند و حتما چون دکتر رجبی برای ايشان نفرستاده بود) البته من خودم آن را بلافاصله برای دکتر دوستخواه فرستادم. مساله برای من تا همين جا تمام شده بود. نه علاقه و وقتی برای جنجال و هياهو دارم و نه از اين نوع نامه نگاری ها خوشم می آيد اما ناگهان تعدادی نامه از ايران برای من رسيد که: در وبلاگ دکتر رجبی مطلبی به شما نوشته شده و شما چرا جواب نمی دهيد. چون برداشت همه ی اين نامه ها هم مثل برداشت اوليه خودم اين بود که آقای دکتر رجبی خطابش به من و انتقاد از روش کميته نجات پاسارگاد است. و من تازه با حيرت متوجه شدم که جناب رجبی تنها نامه خودشان را در وبلاگ گذاشته و حتی برای وبلاگ های دوست و آشنا هم فرستاده اند اما جواب مرا نگذاشته اند. در روزهای اول مرتب آدرس سايت دکتر دوستخواه را می دادم اما بعد فکر کردم از آنجا که سايت پژوهش های ... به سرعت تغيير می کند بهتر است کل اين «نامه نگاری» در جايي باشد که هر وقت کسی خواست بتواند به آن مراجعه کند. شکوه میرزادگی
سرکار خانم
شکوه میرزادگی ِ بسیارعزیز،
از ديدن نامه شما خوشحال شدم. و البته حيرت زده چون مدت ها بود که از ايميل های مهرآميزتان بی بهره بودم. راستش من نمی دانم چرا اين نامه را برای من فرستاده ايد. چرا که جز «تلاش هاي صادقانه ای که برای حفظ گنجينه های ملی و بشری سرزمين مان داشته ام ـ در حد توان خودم ـ » هيچ مورد ديگر آن به من ربطی پيدا نمی کند از راست و دروغ گفته ايد و نمی دانم من چه دروغی را گفته ام که شما را آزرده کرده است. من هر حرفی را درباره سازمان ميراث فرهنگی و کسانی در حکومت ايران، که به نوعی به ويرانی و تاراج سرزمين ما مشغول هستند، زده ام عينا از نشريات دولتی و داخل ايران برداشته ام اگر دروغی گفته شده به آن ها بگوييد که چرا لجن برداشته اند و بر چهره خود می کشند. چرا به من می گوييد که حرف های آن ها را به عنوان سندی در ارتباط با تاريخ زدايي و فرهنگ ستيزی مطرح کرده ام و از آنجا که خوشبختانه هيچ چيز اگر ندارم نشانی از تربيت و فرهنگ دارم هرگز به کسی اهانت نکرده ام. حتی اگر دشمنم بوده است. از برنامه تلويزيونی صحبت کرده ايد که گويا به شدت شما را خشمگين کرده است که چرا مقايسه ای بين حکومت سابق و حکومت کنونی بوده است. ممکن است بگوييد که به من چه ربطی دارد؟ چرا اين ها را به آن هايي که گفتند نمی گوييد. اگر ايميل شان را نداريد برايتان پيدا می کنم و می فرستم. همه می دانند که من نه سلطنت طلب هستم و نه عضو گروهی سياسی و نه حتی وابسته به هيچ حاکم معزول و حاکم بر مسندی. ولی مطمئن باشيد که آنقدر آزاده هستم که به خاطر مرام و مصلحت و سودجويي و هر چه که با آزادگی در تضاد است حقی را ضايع نخواهم کرد. چون خودم را تنها يک نويسنده و روزنامه نويس می دانم و حداقل در فضايي که چوب و چماق و تازيانه و چکمه بالای سرم نيست محال است که خلاف انصاف و عدالت حرف بزنم اين حرف های شما ، که هيچ کدام به من ربطی ندارد، و درست در شبی که من پس از دو سال تلاش شبانه روزی به خاطر از دست دادن تنگه بلاغی (که گويا برای شما کمترين اهميتی ندارد) به شدت غمگين هستم پاشيدن نمک به زخم است و من نمی دانم چه دشمنی با شما داشته ام؟! دنيای غريبی است که من در همين دو ماه گذشته دو مقاله ای را که هر دو کاری جالب هم بودند به خاطر اين که در آن از روش های شما به شدت انتقاد شده بود چاپ نکردم به حرمت زحمت هايي که روزگاری برای فرهنگ آن سرزمين کشيده ايد. در عين حال من نمی دانم شما از چه يادداشتی حرف می زنيد و چرا کاسه کوزه اعتراض يا انتقاد يا بدگويي ديگرانی را سر من می شکنيد. باور بفرماييد من آخرين مطلبی که از شما خواندم مطبی بود که چند ماه پيش، و وقتی که در کانادا بوديد، خودتان برايم فرستاديد و بسيار هم از خواندن آن ها لذت بردم جناب استاد گرامی من نيازی ندارم که کسی مرا به پاسارگاد دعوت کند. پاسارگاد و ايران سرزمين من ومتعلق به من است. اگر آن حکومت نشسته در سرزمين من اندکی (بله فقط اندکی) خرد و آگاهی و فرهنگ و وطن دوستی داشت کاری نمی کرد که من و امثال من نتوانند به وظن شان رفت وآمد کنند. و اما برای گرفتن اخبار لازم نيست من در ايران باشم کارشناسان و فعالين با شرف وطن دوست به اندازه کافی در آنجا هستند که نظريات و نوشته هايشان (که اکثر در ايران هم چاپ شده )برای اثبات حقانيت آن چه من و امثال من برايش تلاش می کنيم کافی باشد. ببخشيد که عجولانه وکوتاه نوشتم چون هنوز خيلی کارها دارم که انجامش را ضروری می دانم با احترام شکوه ميرزادگی
3
سرکار خانم
میرزادگی عزیز،
باور بفرمایید که همۀ ما در حصار نادرستی ها و اخبار ضد و نقیض قرار داریم و
اندکی غفلت می تواند ما را دگرگون کند...
آقای رجبی گرامی من نمی دانستم که نامه شما که با ايميل به من رسيده بود نامه ای سرگشاده است!! پس از جواب به شما آقای دوستخواه عزيز انتشار نامه سرگشاده شما را در سايت خودشان و وبلاگ شما به من اطلاع دادند. و من جواب خودم را برای ايشان فرستادم. دوست گرامی حق بود که بالای نامه خودتان به من هم می نوشتيد که اين نامه انتشار پيدا کرده يا سرگشاده است. اگر می دانستم با همه ی احترامی که برايتان دارم جواب تان را نمی دادم و يا نامه را مفصل تر و با جزييات بيشتری می نوشتم. من از محبت بزرگوارنه شما به خودم با خبرم اما چرا بايد نامه ای که در سرآغازش نام من است خطابش به ديگران باشد؟ و چرا اگر که خطابتان من نبوده ام مرا در ميدانی قرار داده ايد که ربطی به من ندارد. استاد گرامی من سال هاست که دور جنجال و سر و صدا نرفته ام و به خصوص در ارتباط با کميته سعی کرده ام همه چيز با آرامش پيش برود همان چيزهايي که شما اسمش را اخبار نادرست می گذاريد دقيقا در نشرياتی چاپ شده که رسمی هستند.و يا گفته ی کارشناسانی خوش نام و قابل احترام بوده است. ممکن است بفرماييد که برای خبر دادن از ميراث فرهنگی سرزمين به کجا ی ديگری بايد مراجعه می کرديم؟ به هر حال اگر روزگار آرام تری پيدا کنم حتما برايتان ليستی مستند از همه ی خطاکاری ها و خرابکاری ها و ويرانگری های سازمان ميراث فرهنگی را خواهم فرستاد تا ببنيد آنچه که در سايت کميته نجات و در ارتباط با ميراث فرهنگی ايرانزمين بوده خلاف و حتی غلو نبوده است و برخلاف عقيده شما که اين همه اصرار داريد ثابت کنيد در زمان حکومت پهلوی وضع ميراث فرهنگی خراب تر بوده می توانم به راحتی ثابت کنم که همان تخت جمشيدی را که مثال زده ايد از پس از انقلاب چه به روزش آمده است تا ببنيد که دور بودن از ايران به معنای بی خبری از آن نيست همانطور که در درون آن بودن نمی تواند دليل خبردار بودن از همه چيزباشد و در عين حال آيا اگر در گذشته چيزی بد بوده به معنای اين است که تاييدی بر اعمال اکنونيان باشد؟
.با احترام.
|
||
********
آلبوم عکس