کميته بين المللی نجات پاسارگاد
|
خانه شکوه میرزادگی Shokooh Mirzadegi |
شعر | |
|
نام اعظم گاهی تو را نمی بينم؛ گم می شوی پشت ديوارهای گنگ و رنگ های تلخ پريشان.
آنگاه بمب گلوی مرغابی را می سوزاند آهو از دويدن باز می ماند و نبض من چنان پايين می زند که زمين حتی صدايش را نمی شنود.
***
با تو کوه خواب دريايي آرام می بيند و نگاه همه ی سنگ ها آبی می شود.
نام اعظم تو عشق است، ـ می دانم ـ نامی خوابيده در شراب و نور؛ و مهربانی ات مثل عشقبازی در خواب از مه و پرواز می گذرد و به رنگ زردی می ماند که هوشيار و با نشاط در بستری سفيد خفته باشد. ***
با عشق پايم در نفس دويدن می کوبد سگم شبنم می نوشد و تو چنان نرم و سبک از سلول های هر ثانيه می گذری که قرن های سالاری من از هوش تاريخ.
دوازدهم سپتامبر 2006
|
||
********
آلبوم عکس