بهشت را نمی خواهم

موهايم عطر ياس می گيرند

وقتی می گويي

              تو را به ياد گل ها می اندازم.

 نوازشم که می کنی

               در ابريشم فرو می روم

                           و جاده ها از وحوش خالی می شوند

و نامم که از دهانت می جوشد

            آبشاری از نور بر سرم می ريزد.

سايه ات را نمی خواهم

دوست تر دارم که

                     پوستم از عشق گداخته شود

و هر لايه اش

قصه ای از گفتگوی  تو باشد.

وقتی از تو می گويم

کمبود کلمه ندارم

ذرات هوا حروفی از تو می شوند

و دم و باز دمم خطوطی

که به نام تو در فضا می چرخند.

در هر کجا که باشی

       به آهنگ آفتابگردان ها

                به سويت می چرخم

                                     و صدايت می کنم:

 فقط...

       يادت باشد ...

                        عزيزم!

           تو نه کعبه منی، نه خدايم.

من بهشت را

           از زير پايم برداشته ام

تا روی انگشتانم بايستم

                           و تماشايت کنم.

عاشقم باش!

تا زيباتر شوی.

اکتبر 2005