يک لحظه از حافظه تاريخی زنان

در اوايل تير ماه سال 1383، يعنی پنج سال پيش و يک سال قبل از آغاز دوران آقای احمدی نژاد، همايشی در ايران برگزار شد به نام «همايش بررسی وضعيت زنان ايران، ده سال پس از اجلاس پکن». در اين همايش برخی از سرشناس ترين و بهترين فعالان جنبش زنان ايران شرکت داشتند. آنچه که در اين همايش گذشت و مطالبی که در آنجا مطرح شد تصويرهای حساس و جالبی از وضعيت زنان ايرانی را در ده سال بين 1373 تا 1383 نشان می دهد؛ ده سالی که هفت سالش با آقای خاتمی و در دوران به اصطلاح اصلاحات ايشان گذشت.

آن چه که در اين همايش مطرح شد نشان می داد که دولت اصلاح طلبی که زنان در پيروزی اش سهم بزرگی داشتند، نه تنها نتوانسته بود کاری برای آنها انجام دهد بلکه، در برخی از موارد، آن ها را به عقب هم رانده بود.

من، در اينجا، فقط چند تکه از مطالبی را که در اين همايش گذشت می آورم و بد نيست شما هم نگاهی به آنها بکنيد:

- برغم ورود 68 درصدی دختران به دانشگاه‌ها، آموزش عالی هيچ کمکی به رشد خودآگاهی زنان نکرده است.

- آمارهای منتشر شده ی رسمی نشان می دهد که خشونت و جنايت نسبت به زنان بيشتر شده است.

- تبعيض ها و خشونت های آشکار نسبت به زنان اغلب بر اساس قوانين مجازات، مثل ماده 220 قانون مجازات اسلامی، است.

-  دولت هيچ کمکی به زنان نکرده و حتی «دفتر مشارکت زنان رياست جمهوری» نيز تاکنون هيـچ کمکی از جانب دولت دريـافت نکرده است.

- دولتی بودن آمارهای مربوط به زنان مهم‌تريـن نقص اين آمارها است.

- علت اصلی اعمال خشونت بر زنان نابرابری در قدرت است.

- زنان دچار فقر روزافزون هستند.

- زنان، بعنوان 50 درصد جمعيت کشور، فقط 11 درصد نيروی کار را تشکيل می‌دهند.

- طبق آمار های بين المللی، حضور زنان ايرانی از نظر مشارکت مديريتی مرتب کمتر شده است.

-  از آنجا که دولت ايـران نمايـنده ی مردم نيست، زنان نبايد هيچ اميدی به آن داشته باشند.

- و بالاخره مشکل اساسی زنان ايران خود قانون اساسی موجود است!

2 جون 2009