|
بخشيدن خليج فارس به خال شيخ های عرب
در تاريخ همه ی سرزمين ها، شعرا خيلی بذل و بخشش کرده اند؛
از جمله بخشيدن آسمان و زمين و ماه و خورشيد، يا سمرقند و بخارا، آن هم
به خط و خال و نگاه محبوب، که البته چون اين بخشش فقط در کلام اتفاق می
افتد و پشتش قدرت اجرايي نيست، می شود آن را نديده گرفت و به لبخند
رضايت محبوب شاعر، که او هم فقط اين بخشش را در کلام می پذيرد و به آن
قانع و خوشحال است بخشيد.
اما بخشش سياستمداران، چه کلامی باشد و چه عملی، به خصوص آن هايي که در
مسند قدرت نشسته اند، و آن هم در سرزمين هايي که هيچ قانونی بر آن
ها حکمفرما نيست جز قانون خودکامگی دولتمردانش، هر بخششی از مال و نام
و دارايي های مردم می تواند برای سرنوشت سرزمين و ساکنانش عواقبی بس
هراس انگيز داشته باشد.
ما
اکنون، به عنوان مردمان سرزمين ايران، شاهديم که حکومت مسلط بر آن، سال
هاست که نه شاعروار که قاصم الجبارين وار نشسته است و نه تنها جان و تن
مردمان را به آسانی فدا می کند بلکه دارايي ها، ميراث فرهنگي، منابع
طبيعی و دار و ندار مردم را نيز يا ويران می کند و يا به اين و آن می
بخشد.
من باور دارم که اگر عدالتی جهانی بر زندگی بشر حکفرما بود، حق آن بود
که کل ثروت های طبيعی زمين متعلق به همه ی مردمان جهان باشد. اما چون
چنين آرزويي تا روزگار اکنونی خيالی بيش نبوده و نيست، لازم است که،
بدون هر نوع تعصب و جهت گيری ايده آليستی يا ايدئولوژيک، مالکيت هر ملت
بر هر تکه از زمين و خاک خود را، که جزو ثروت های طبيعی آنها است، و
حدود جغرافيايي آن به صورت رسمی در قراردادهای بين المللی شناخته شده
است متمدنانه بپذيريم. اين قراردادها نشان می دهد که نام و تعلق هر
بخش از خاک يک کشور، و يا مالکيت هر ملت بر منابع و ثروت های سززمين اش
امری گذرا و دلبخواهی نيست. مسئولان يک کشور نمی توانند صبح بلند شده
و تصميم بگيرند که بخشی از کشوری ديگر را به نام خود کنند. يا تصيم
بگيرد که استان يا شهر يا منطقه ای را که در جغرافياي رسمی يک کشور جا
دارد مستقل و مجزا اعلام کند. مگر اين که تغيير مالکيت يا حتی نام يک
منطقه، به هر دليلی که باشد، مورد توافق مردمان آن منطقه و البته
سازمان ملل باشد و اين تصميم به تغيير در پايان جنگی و يا به هنگام
عقد قرارداد صلحی صورت پذيرد. نزديکترين اين نوع تغييرات مالکيت را می
توان در مورد کشورهای جدا شده از شوروی سابق ديد که پس از سه ربع قرن
به اصل خويش باز گشته اند. تازه، اين نوع اتسقلال ها و جدا شدن ها
معمولا با رای گيری از عموم انجام می گيرند و انجامشان همچنان نمی
تواند دلبخواهی، حتی به دلخواه دولتی منتخب باشد.
البته ديده ايم که در طول تاريخ هر کجا رهبران يک سرزمين به دليل
ناتوانی و بی کفايتی نتوانسته اند از مايملک مردمان آن حفاظت کند قدرت
قلدری پيدا شده و آن سرزمين را از آن خود کرده است. مثلاً، حتی تا همين
اواخر، ديده ايم که در سرزمين خودمان، در همان زمان که شاهان قاجار از
سرسره های شهوت به دامن بردگان حرم هاشان فرو می غلتيدند شهرهای ايران
يکی يکی از دست می رفت.
البته
در دوران مدرن و با شروع عصر مستعمرات و برقراری استعمار آشکار و
پنهان، و سپس فرا رسيدن دوران همکاری های بين المللی، عمل لشگرکشی و
تصرف خاک ملت های ديگر با توسل به زور رو به پايان دارد و امتياز گرفتن
و دادن رفته رفته جای آن را می گيرد. اکنون اغلب کشورها برای مقاصد
سياسی و اقتصادی خود به جلب توجه کشورهای ديگر و گرفتن رای آن ها در
سازمان ملل و شورای امنيت و غيره نياز دارند و در اين راستا ممکن است
امتيازاتی هم بدهند. اما اين امتيازات معمولا تجاری است، مثل اجازه
ورود دادن به برخی از اجناس ارزان تر به کشور آنگونه که هم مردم
اجناسی ارزان تر بخرند و هم حکومت امتيازی از کشور وارد کننده ی کالا
بگيرد. در اين مورد و معمولاً اگر کشور وارد کننده ی کالا عقل اقتصادی
درستی داشته و درست بازی کند ممکن است منافع اقتصادی يا سياسی ورود
کالاهای ارزان خارجی منافعی هم داشته باشد و، در عين حال، اگر
گردانندگان ناشی و فاقد عرق ملی باشند ممکن است در اين بازی هم کلاً
بازنده آنها باشند.
در مورد اخير ايران مثال اعلا است که به کشور چين اين امتياز اقتصادی
را داده که کشور را از اجناس چينی ارزان و قلابی انباشته کند، به اميد
اين که هر وقت ايران در سازمان ملل به رايي نياز داشت چين، که صاحب حق
وتو است آن رای را به نفع او بدهد. اما، در اين «معامله» برای دولت
ايران هيچ اهميتی ندارد که چه ضربه های هولناکی به توليدات داخلی ما می
زند. اين البته سخنی در حوزه ی تخصص اقتصاددان هاست و جايش اينجا نيست.
با اين همه دولتی همچون تشکيلات احمدی نژاد هنوز می تواند ادعا کند که
به عنوان يک دولت وارد مذاکرات و قراردادهايي شده که فکر می کند به سود
مملکت است.
در واقع، تا اينجای کار، هر مسئله که پيش آيد، مثلاً اگر اين گونه
کشورهای طرف معامله لگد بيندازند و زير هر قول و قرار زير ميزی بزنند
فقط می شود به دولت احمدی نژاد گفت «دولتی نالايق و ناکارآمد و بی عرضه
که از درک اصول اقتصادی عاجز است»؛ اما نمی شود به چنين دولتی صفت
خائن را اطلاق کرد، چرا که در اين مورد نمی توان خيانت را به روشنی
ثابت کرد. اما مواردی هم هست که دولت حق ندارد کارهایي را انجام دهد و
اثبات انجام يافتگی آنها به روشنی غيرقانونی بودن عمل و زير پا گذاشتن
منافع کشور را، آن هم تا حد وطن فروشی و زد و بند با بيگانان، ثابت می
کند.
موارد ديگری هم هست. مثلاً، کشورهايي برای توسعه ی نفوذ سياسی يا
اقتصادی (و يا حتی انسانگرايانه) ی خود، به نام هايي چون توسعه ی
دموکراسی و حقوق بشر و غيره، به کشورهای ديگر کمک می کنند. اين نوع کمک
ها در کشورهای دموکراتيک معمولا با تصويب مجلس، با خواست و موافقت
نمايندگان مردم و در حد و اندازه ای صورت می گيرد که مردم خودشان را
گرسنه تر از آن کشوری که کمک دريافت می کند احساس نکنند. حال آنکه
کشورهای ديکتاتوری زده ای همچون ايران بدون توجه به اين مسايل و بدون
توجه به خواست و يا موافقت مردم ـ که صاحبان اصلی همه ی ثروت ها هستند
ـ و به دلايل خاصی که لزوما ربطی به منافع ملی هم ندارد مرتباً دارايي
مردم را که سهل است، جيره ی روزانه و نان شب کارگر و معلم و کارمند و
کشاورز را به سوی کشورهای ديگری که قرار است از آن ها امتيازی که به
هيچ درد مردم هم نمی خورد بگيرد سرازير می کند.
بدترين نوع اين قراردادها، که بر اساس هر نوع قانونی خيانت محض به يک
ملت و سرزمين محسوب می شود، باج دادن هايي از ثروت های طبيعی مردم و
بدون رای و خواست آن هاست. از اين نوع عمليات در سال های اخير، و به
خصوص در دوران احمدی نژاد و رحيم مشايي و همدستانشان، به فراوانی در
سرزمين ما اتفاق افتاده است. مثلاً، سرمايه گذاری های کلان از محل
بودجه های دولتی، يعنی از بيت المال مردم، در کشورهای حاشيه ی خليج
فارس و، در نتيجه، ثروتمند کردن شيخ های آن منطقه و فقير کردن هر چه
بيشتر مردمان ما. يا دادن باج به شکل بخشيدن بخشی از مالکيت ايران در
دريای مازندران (کاسپين) به روس ها ـ حتی بيش از آن چه که آن ها متقاضی
بودند. و يا باج دادن به کشورهای تازه به استقلال رسيده و شيخ نشين های
خليج فارس با اجازه دادن به آن ها در استفاده ی بی رويه از منابع اين
خليج تا حد نابودی محيط زيست آن. و همچنين باج دادن به کشورهای عربی هم
برای چسبيدن به آن ها تحت عنوان اتحاد کشورهای اسلامی، و هم برای جلب
توجه و پشتيبانی آن در راستای برنامه های توسعه طلبانه ی اسلامی، که
هيچ کدام ربطی به منافع مردم ايران ندارد.
در عين حال، حکومت اسلامی، برای اولين بار در دوران مدرن، با احيای
شيوه های قرون وسطایی، به منظور دلبری از ديگران، دست به دادن باج و يا
بذل و بخشش از دارايي های طبيعی مردم زده است؛ کاری که نه تنها در
محدوده ی اختيارات آن به عنوان يک دولت نيست بلکه انجام آن، چه از نظر
حقوق بين المللی و چه از نظر حقوق ملی، جرم به حساب می شود و، به لحاظ
نظری، می توان کل اين دولت و حکومت را به اتهام انجام چنين جرم هايي به
محاکمه کشيد. دولت احمدی نژاد، علاوه بر اين شيوه های علنی و روشن،
کارهای ديگری نيز انجام داده که نتيجه اش امضای سند مالکيت ثروت ها و
منابع مردم ايران و دادن آن به دست ديگران است. اين دولت، با روشی
موذيانه و خائنانه، سعی می کند که برخی از نام ها يا دارايي های مردم
به مرور در اختيار ديگران قرار گيرد.
روشن ترين موارد اين کار به چهره های فرهنگی ايران مربوط می شود که هر
کدامش را يکی از کشورهای شوروی سابق، ترکيه و کشورهای عربی تصاحب کرده
اند و حکومت اسلامی، برای خالی نبودن عريضه ـ اعتراضک بی رمقی کرده و
از آن گذشته است. مورد ديگر ثروت معنوی و جشن های فرهنگی ملت ايران
همچون نوروز است .
و مدتی است که مشغولند تا نام خليج فارس را نيز به همين روش به ديگران
ببخشد. دولت حکومت اسلامی چند سال است که عملاً و به صورتی سيستماتيک
اجازه ی هر نوع استفاده از خليج فارس را به کشورهای عربی داده است، و
حتی در داخل کشور نيز اجازه داده تا نام آن را تغيیر داده و آن را
«خليج عربی» بخوانند.
قصد من آن است که در فرصت کوتاه اين مطلب به شکلی مستند نشان دهم که
چگونه دولت احمدی نژاد، و به خصوص سازمان ميراث فرهنگی او به رياست
رحيم مشايي و دستياری برخی از معاونين مشاعی، به شکلی روشن در امر به
کاری گيری صفت «عربی» برای خليج فارس نقشی اساسی داشته اند؛ تا جايي
که اجازه داده اند تا گردانندگان يک کنفرانس عمومی، علاوه بر عربی
خواندن خليج فارس، با گستاخی هر چه تمامتر به رييس جمهوری کشوری که به
درستی از نام خليج فارس استفاده کرده تذکر دهند که اين نام درست نيست!
اما اجازه می خواهم تا قبل از ارائه ی بخشی از فهرست توطئه های کاملاً
عمدی اين دولت، نگاهی کوچک داشته باشيم به اصل و نصب نام اين خليج
تاريخی ـ هرچند که ديگر کمتر کسی است که با اين تاريخچه ی مختصر آشنا
نباشد.
آن چه که امروز ما به آن خليج فارس می گوييم، حداقل از دوران امپراتوری
هخامنشيان، با نام «دريای پارس» يا «پارسه درايا» شناخته می شده است.
يعنی، تا ابتدای قرن بيستم که هر راه آبی و هر توده ی وسيعی از آب را
دريا می ناميدند خليج فارس نيز دريای پارس خوانده می شد. عرب ها آن را
بحر الفارس، ويونانی ها
سينوس پرسيكوس
می ناميدند، و
استرابو، تاريخ
نگار دوران کهن، دريای پارس را به همين عنوان جزو يکی از چهار دريای
جهان نام می برد.
نام دريای پارس از زمان جنگ‌هاي ايران و يونان بيشتر بر سر زبان ها می
افتد. از همان زمان اين دريای پارسی به عنوان "سينوس پرسيكوس" در تمام
نقشه‌هاي يوناني آمده و پس از آن حتی در نقشه‌هاي جغرافي دانان مسلمان
قرون سوم و چهارم بعداز اسلام، كه دوران مهم امپراطوري اسلامي در دوره
عباسي بوده، اين دريا بحر فارس خوانده شده است. در واقع، هميشه رسم بر
اين بوده که هر دريايي را به نام سرزمينی بخوانند که به آن نزديکتر و
از لحاظ سياسی مقتدر است و خليج فارس در واقع چسبيده به جنوب ايران
قدرتمند بوده است.
در دوران مدرن، و ثبت نام دريای پارس به عنوان خليج پارس در نقشه های
جغرافيای جهان، باز هم برای نام اين خليج مدعی ديگری وجود نداشته است.
در واقع، اولين بار
در سال 1920
«سر چارلز بلگريو» ـ که به عنوان نماينده ی بريتانيا به بحرين رفت و
برای مدت سی سال منافع دولت انگلستان را نمايندگی کرد و در عين حال،
نقش مشاور امير تازه به تخت نشسته ی بحرين را نيز داشت ـ پيشنهاد تغيير
نام خليج فارس را داد . او در سال 1930 به دولت انگلستان نوشت که اهالی
آن منطقه دوست دارند نام خليج فارس را خليج عربی گويند. اما دولت
بريتانيا در آن زمان، به خاطر درگير بودنش در جنگ دوم جهانی، توجهی به
اين پيشنهاد نکرد.
حتی در سال 1961، وقتی که کويت به استقلال رسيد، نيز در قرارداد
استقلال آن نام خليج فارس را همچنان «الخليج الفارس» ذکر کردند. نفر
بعدی که مساله تغيير نام خليج فارس را مطرح کرد عبدالناصر مصری بود که
يکی از راه های گسترش و پيشبرد «ناسيوناليسم عرب» را، که دست ساخت خودش
بود، با درافتادن با ايران درآميخت و سعی بسيار کرد تا نام خليج فارس
را به نام خليج عربی تغيير دهد. او برای تغيير اين نام در نقشه ها و
نامه های اداری بودجه های کلانی را در نظر گرفته بود. در اين دوران
انگلستان نيز که از يکسو هنوز از مساله ملی شدن نفت ايران به وسيله ی
دولت دکتر مصدق به شدت دردمند بود و از سويي نزديک شدن محمدرضا شاه به
آمريکا آزارش می داد از بی بی سی به طور مرتب و در برنامه های مختلف
نام خليج فارس را به «خليج» تقليل داده بود.
اما برخورد صريح شاه ايران با اين مساله و شکايت دولت وقت به مراکز بين
المللی ماجرا را متوقف کرد و، بدينسان، تا انقلاب اسلامی ار راه برسد
نام و موقعيت خليج فارس در امن و امان بود.
اما بايد توجه داشت که علت فشار برای اين تغيير نام را نمی توان تنها
در مساله ناسيوناليسم عرب جستجو کرد، چرا که مسایل مربوط به نفت هم در
اين مورد بسيار مؤثر بوده اند. خليج فارس يکی از مهم ترين منابع عظيم
نفت و گاز جهانی است که بخش اعظمی از اقتصادش به اين دو انرژی بستگي
دارد. در واقع، اگر در جستجوی بهانه ی اصلی تغيير نام باشيم خواهيم ديد
که زمزمه ی تغيير نام خليج فارس درست از اوايل قرن بيستم و همزمان با
کشف نفت در حاشيه های خليج‌فارس و منطقه خوزستان ايران آغاز شده است و
شيخ نشين های جنوب خليج فارس، همچنان که از درآمد نفت ثروتمند شده اند
تقاضای تغيير نام را نيز هرچه گسترده تر مطرح کرده اند و آن را به صورت
نوعی باج خواهی از کشورهای مصرف کننده ی نفت و گاز در آورده اند.
طبعا اکنون که تقریياً تمام دنيا در زندگی روزانه خويش به نيروی حاصل
از نفت نيازمند است و اهميت اين انرژی برای کشورها هر چه پيشرفته تر
بيش از هميشه شده و وابستگی شان به حوزه های نفت و گاز خليج فارس صورتی
حياتی بخود گرفته است، توجه کردن به خواست اعراب نيز بصورت جزیی از
شرايط درآمده است. اکنون، به عتوان مثال، کشور ژاپن هشتاد در صد از
انرژی مورد نياز خود را از حوزه های خليج فارس دريافت می کند و در
نتيجه آمادگی آن را دارد که به «خواست قوی تر» تن در دهد. با درصدی
پايين تر کشورهای اروپايي نيز وابسته به خليج فارس هستند. و اين تازه
منهای موقعيت سوق الجيشی اين آبراهه است.
ايران اسلامی شده متأسفانه در اين مورد ديگر هيچ «خواست قوی تر» ی را
به نمايش نمی گذارد و حتی در راستای کاميابی شيخ نشين های عرب گام بر
می دارد.
حال وقت آن رسيده است تا به وضعيت کنونی توجه کرده و ببينيم که ـ جدا
از همه ی غفلت هاي سی سال گذشته ـ فقط در ظرف سه چهار سال اخير، دولت
احمدی نژاد و به خصوص شخص معاون او ـ اسفنديار رحيم مشايي که رييس
سازمان ميراث فرهنگی ايران نيز هست ـ با اين منبع حيات و انرژي و اين
ثروت بيکران مردم ايران چه کرده اند:
از آغاز دهه ی نود، پس از سال ها سکوت، برخی از شيخ نشين ها ديگرباره و
به تدريج نام خليح فارس را با پسوند عربی به کار بردند و در کنار
اعتراضات و مقاومت های مردم با سکوت دولت حکومت اسلامی روبرو شدند. اما
از زمان احمدی نژاد، که می توان او را عزيزترين خدمتگزار کشورهای عربی
دانست، شيخ نشين های خليج فارس، يکباره و بدون هيچ پنهان کاری و رو در
بايستی، نام خليج فارس را به خليج عربی تغيير دادند و از آن در اسناد
رسمی و کنفرانس های خود اين گونه ياد کردند.
کسانی که اين مسایل را تعقيب می کنند به ياد دارند که حتی دو سال پيش،
در يک ميهمانی در قطر و در مقابل رحيم مشايي و دو تن از نمايندگان مجلس
اسلامی بلندگو از خليج عربی ياد کرد و اين آقايان هم هيچ به روی مبارک
خود نياوردند و وقتی هم که از آن ها پرسيده شد که چرا در مقابل اين حرف
سکوت کرديد، می گويند چون سخنان به عربی گفته می شد متوجه موضوع نشده
اند. و اين همان آقايانی هستند که در روز ده ها بار جمله های بلندی از
قران و احاديث را نقل می کنند يا بر بالای سرشان می زنند اما مدعی اند
که فرق بين «البحر العريبه» را با «البحر االفارسيه» نفهميده اند!
در اينجا مواردی نقل می شوند که در روزنامه های دولتی حکومت اسلامی
منتشر شده و نوک کوه يخی را نشان می دهند که از آب بيرون آمده و آشکار
شده است:
1 ـ در سالی که گذشت، در کنفرانس
علمی خليج فارس در دانشگاه دورهام لندن، آقای حسن فاضلی نشلی،
معاون رحيم مشايي و رييس پژوهشکده باستانی اعتراف کرد که ايران به
دلايل باستانشناسی و توليد اسنادی که حضور تاريخی آن را در اين خليج
آشکار می سازند از اعراب عقب افتاده است. او گفت که : «پر واضح است که تنها استفاده
از نام خليج فارس روي نقشه کافي نيست و بايد محوطه هاي باستاني بخش
شمالي خليج فارس را که غناي بسيار زيادي دارند، در سطح جهاني معرفي
کرد. اعراب امروز حداکثر استفاده را از داده هاي باستان شناسي دارند.
آنها سالانه ده ها کاوش باستان شناسي در حوزه یجنوبي خليج فارس انجام
مي دهند و به صورت مقالات متعدد در مجلات باستان شناسي داخلي و خارجي
به چاپ مي رسانند.»
به گفته ی وي، ميزان کاوش هاي
باستان شناسي در جنوب خليج فارس قابل مقايسه با بخش شمالي آن نيست.
اعراب همواره امکانات بيشتري در اختيار باستان شناسان خارجي قرار داده
اند و آنها هم به راحتي به پژوهش هاي خود مشغولند.
2 ـ می دانيم که يکی از مهم ترين اسناد در مورد نام خليج فارس کتبيه ای
است از داريوش هخامنشی و به فارسی باستان که در آن از «دريای پارس» سخن
گفته شده است، اين کتيبه در موزه لوور نگاهداری می شود اما گردانندگان
اين موزه چند سال است که در بروشورهای موزه لوور نام خليج فارس را به
خليج عربی تبديل کرده اند.
وقتی در سال 86 رسانه ها اين مساله را فاش کردند و از مقامات مسئول
خواستند که به اين موضوع اعتراض کند، محمد رضا کارگر، مدير موزه ی ملی
ايران گفت:
«متاسفانه بخش عمده‌اي از نقشه‌هاي فرانسوي
كه در دهه ی نود منتشر شدند اين مشكل را دارند و اين تحريف بايد با
توجه به اسناد سازمان ملل و ذكر نام خليج فارس در آنها پيگيري حقوقي
شود. آن وقت فكر مي‌كنم دست رئيس موزه لوور نيز در اصلاح بازتر
ميشود».
او اما بلافاصله می افزايد: «ايشان،
به عنوان رئيس موزه، نمي‌تواند نظر خود را در تغيير كاتالوگ‌ها اعمال
كند. عمده ی اين مشكلات فشار‌هاي اقتصادي است كه بر موزه لوور آمده
است. من به عنوان يك موزه‌دار اظهار تاسف مي‌كنم كه موزه‌اي مانند
لوور اعتبار بين‌المللي خود را به دليل مسائل اقتصادي زير سئوال مي برد
و حقايق تاريخي را تحريف مي‌كند. اما ما همچنان در مذاكراتمان اين
موضوع را گوشزد مي‌كنيم. سفير ايران در فرانسه نيز اين مسئله را پيگيري
مي‌كنند. به طوري كه در نمايشگاه تمدن ساساني كه دو ماه گذشته در موزه
سرنوچي پاريس برگزار شد براثر تذكر ايران كاتالوگ نمايشگاه را تصحيح و
نام خليج فارس را وارد كردند».
ولی اکنون باز ديده شده که موزه لوور در برخی از بروشورهايش نام خليج
فارس را عربی به کار می برد و سفارت ايران در کنار گوشش کمترين اهميتی
به اين موضوع نمی دهد.
3 ـ در آبان 86 کتيبه ای به خط فارسی کهن در خارک کشف و بوسيله ی آقای
رسول بشاش، عضو هيات علمی پژوهشکده زبانشناسی، خوانده شد.
و آقای علی اکبر
سرفراز باستانشناس نام آور ايرانی گفت:
«هر چند پيش از اين نيز نام خليج فارس برازنده ترين نام [برای اين
خليج] بوده است اما با كشف كتيبه‌اي به خط فارسي باستان و متعلق به
دوره هخامنشيان مي‌توان از اين نام‌گذاري با سند محكم ديگري دفاع كرد».
اين کتيبه
ی 2400 ساله هخامنشی در محوطه ای باستانی که منطقه ای تقريباً نظامی
است، و پرندگان نيز نمی توانند بی اجازه بر فراز آن پرواز کنند، کشف
شده بود. اما فقط چند ماه از اين کشف نگذشته اعلام شد که سند مزبور به
دست «افرادی ناشناس!» شکسته شده است. در اين ميان، بخشدار مسئوليت را
به گردن نيروی انتظامی و نيروی انتظامی به گردن ميراث فرهنگی و ميراث
فرهنگی به گردن افراد ناشناس انداخت!
در همان زمان
سيدرضا موسوي،
يکی از مسئولين سازمان ميراث فرهنگی،
گفت: «با توجه به اهميت موضوع، بلافاصله به گروهي از باستان‌شناسان ماموريت
داده شد
تا با حضور در جزيره‌ي خارك، امكان مرمت كتيبه را
تعيين كنند و اقدامات لازم را در اين زمينه
انجام دهند». و ادامه داد که: «مرمت به‌زودي آغاز ميشود و با
كارشناسي‌هاي صورت‌گرفته، روزهاي آينده شاهد بازگشت
تصوير اوليه‌ي كتيبه خواهيم بود». او با تاكيد
بر اين‌كه هيچ ايراني بافرهنگ و
وطن‌دوستي دست به چنين اقدامي نمي‌زند، اظهار داشت:
«پيدا شدن كتيبه‌ي هخامنشي در خارك سند محكم
ديگري بر اصالت و هويت و تعلق ايراني خليج فارس است و بي‌ترديد كساني
كه اقدام به تخريب كتيبه كرده‌اند، با هويت و تاريخ ما
مشكل دارند...
قدمت
2400
ساله و اصالت كتيبه ازسوي
كارشناسان تأييد شده است و اميد داريم با دقتي كه در
ترميم كتيبه خواهد شد، شاهد احياي اين اثر
ارزشمند باشيم».
اما از آن زمان تا کنون هنوز هيچ خبری نه از مرمت کتيبه بدست آمده و نه
از شناسائی و تعقيب «افرادی ناشناس!»
4ـ چند ماه پيش، دوباره فرياد آقای اکبر سرفراز فريادش به آسمان رفت که
اصلی ترين سند مالکيت ايران بر خليج فارس دارد نابود می شود. از سخنان
آقای سرفزاز می توان به راحتی دريافت که اين بار ماجرا در برازجان
اتفاق افتاده است و سازمان ميراث فرهنگی با اين که می داند در 20
کيلومتری از خليج فارس در نزديکی برازجان آثار تاريخی منحصر به فردی
وجود دارد که «بهترين گواه بر اثبات
مديريت ايرانيان بر خليج فارس در هميشه ی تاريخ»
بوده است اجازه داده تا آنجا ويران شود و کاری برای نجات اين اسناد
صورت نگيرد.
5
ـ سال گذشته گزارشی در همشهری منتشر شد از يکی از اساتيد دانشگاه
به نام دکتر آخانی. در اين گزارش به موارد استفاده از نام خليج عربی در
مجلات معتبر بين المللی اشاره شده و نشان داده شد بود که اين روند رو
به افزايش دارد، به طوری که بنا بر آمار بدست آمده از سايت اس.سی.آی،
که فقط مقالات علوم تجربی در آن فهرست می شود، تعداد موارد استفاده از
نام جعلی برای خليچ فارس از سال 1994 تا 2007 همواره افزوده شده است.
نکته دردناک ديگری که در اين گزارش آمده است که حتی پژوهشگران خارجی هم
که به ايران می آيند، هنگام انتشار نتايج تحقيقاتشان، به جای خليج فارس
از نام جعلی خليج عربی استفاده می کنند.
ايشان می نويسند: «اين
انتظار مي‌رفت كه با گسترش فعاليت‌هاي علمي و بازديدهاي مستمر تيم‌هاي
تحقيقاتي و دانشگاهي كشورهاي غربي و به‌خصوص اروپايي از ايران، شاهد
روند معكوس در استفاده از نام خليج عربي در مقالات خارجي باشيم؛ اما
متأسفانه شواهدي كه اين نگارنده در اختيار دارد ـ به دليل فقدان سياست
منسجم و هدايت شده در فعاليت‌هاي علمي ـ ناكامي ما را در اين خصوص نشان
مي‌دهند. به‌خصوص آن كه در سال 2007 مجددا استفاده از نام خليج عربی
شتاب بيشتری گرفته است.»
ايشان کتابی را مثال می زند تحت عنوان «تحقيقات سفر علمی جانورشناسان
اتريشی به مناطق شمالی ايران» که در صفحه 105 آن نقشه ايران با نام
خليج عربی چاپ شده است. اين کتاب مقدمه و خلاصه ای هم به فارسی دارد و
در آن از تعدادی از مقامات محيط زيست و شخص خانم ابتکار برای کمک هاشان
تشکر شده است.
واقعيت آن است که اين کتاب ها معمولا با خرج دولت ايران تهيه می شوند و
اکنون می بينيم که حتی پژوهشگرانی که می آيند، از ثروت های ما سود می
برند، و دانشجويان ايرانی را به خدمت می گيرند، در ايام کار نام خليج
فارس ما را عوض می کنند و حکومت اسلامی هم نه تنها ايرادی به آن ها نمی
گيرد بلکه به آنها اجازه می دهد که دوباره و سه باره به ايران سفر کنند
و دستمزد عوض کردن نام خليج فارس را بصورت شايسته تری بگيرند.
6 ـ سال
گذشته از جانب يکی از افرادی
که از ايران به کشورهای حاشيه خليج فارس سفر می کرده فاش شد که شرکت
هواپيمايي ماهان (که گفته می شود متعلق به برخی از سرمايه داران وابسته
به حکومت است) در طول پرواز نقشه هایی را روی مانيتور داخل هواپيما
نشان می دهد که مسير پروازهای اين شرکت هواپيمايي را ترسيم می کنند و
بر تمام اين نقشه ها نام خليج فارس را خليج عربی نوشته اند. پس از
اعتراض چند مسافر، خدمه ی پرواز از موضوع اظهار بی اطلاعی می کنند، اما
سخنگوی شرکت ماهان در مقابل خبرنگاران اين خبر را تاييد می کند و بعد
هم می گويد چون اين تصويرها ماهواره ای است امکان تغيير در آنها وجود
ندارد. و اضافه می کند که:
«این هواپیماها در مسیر های دیگری نظیر دوبی و سوریه نیز پرواز می کنند
(يعنی در آن جاها ما ناچاريم که خليج عربی به کار ببريم)
اما ماهان تلاش می کند تا تصاویر را حذف کند». بهر حال
اگر شما همچنان با هواپيمایی شرکت ماهان سفر می کنيد می توانيد گواهی
دهيد که هنوز هم نقشه ها با همان نام خليج عربی روی مانيتورها به نمایش
گذاشته می شوند.
7
ـ سال گذشته،
به گزارش خبرنگار اجتماعي فارس، شيخ محسن آل احسان كه به همراه هيئتي
از خبرنگاران روزنامه‌هاي الجزيره، عرب تايمز، رياض، اليوم، الشرق
الاوسط و نمايندگاني از كانال‌هاي ماهواره‌اي و سرمايه گذاران عربستان،
براي مدت يك هفته در ايران
بودند،
در اولين جلسه ی مشترك خود با معاونت گردشگري «سازمان ميراث فرهنگي،
صنايع دستي و گردشگري ايران» در هتل لاله تهران، طي سخنان خود به جاي
لفظ «خليج فارس»
مکرر
از لفظ «خليج عربي»
استفاده كرد.
انعكاس
اين خبر توسط
يکی از خبرگزاری،
باعث بروز واكنش‌هايي از سوي مسئولان مختلف شد، به گونه‌اي كه شيخ محسن
آل احسان
روز بعد و
در حاشيه ی ديدار با رحيم مشايي، رئيس سازمان ميراث فرهنگي، به خبرنگار
فارس گفت: بنده وارد مباحث سياسي
نمي‌شوم و در طي سخنراني خود هم
از لفظ خليج عربي استفاده نكرده‌ام!» که
البته آشکار است که رحيم مشايي و دوستانش به او نيز فن «تقيه» را ياد
داده
بودند!
باری، می توان به ده ها مورد روشن ديگر که در همين سه چهار سال گذشته
اتفاق افتاده اشاره کرد؛ مواردی که همه نشان می دهند حکومت اسلامی
عمداً رويش را برگردانده است تا شيخ نشين ها و روس ها و کشورهای تازه
جدا شده از شوروی هر کاری که دلشان می خواهد بکنند؛ صرفاً به اين اميد
که روزی روزگاری به هنگام رای گيری در سازمان ملل حکومت ايران بتواند
بهره ای ببرد، آن هم در راستایی که ربطی به مردم ايران نخواهد
داشت.
کشورهای حاشيه ی جنوبی خليج فارس سالانه ميليون ها دلار برای صنعت
توريسم اين منطقه خرج می کنند و بنا بر محاسبه ی اهل فن بزودی درآمدشان
از اين محل اگر نه بيشتر از نفت که برابر با آن خواهد شد. اين طبيعی
است که اکنون آنها در خليج فارس دست بالا را دارند و ايران «حضور
مقتدر» خود را در اين آبراهه از دست داده است و طبيعی است که آنها
بخواهند بعنوان حاضران اصلی در خليج فارس آن را به نام دلخواه خود و از
طريق صنعت توريسم شان
تبليغ کنند.
و
اين در حالی است که رحيم مشايي، بی اعتنا به آنچه در خليج فارس می
گذرد، بعنوان مسئوول صنعت توريسم ايران، همچنان هتل سازی می کند، آن هم
به سودای اينکه شيخ های عرب را به ايران بياورد و با آن ها قراردادهای
به قول خودش «اسلامی ـ توريستی» ببندد و باز هم به کسانی که خليج
تاريخی پارس را خليج عربی می خوانند همچنان باج بدهد و باج بدهد و باج
بدهد و خليج فارس مان را هم به خال عربی آقايان
ببخشد.
شيخ نشين های خليج فارسی، اکنون که بی هراس و با گستاخی نام خليج را از
آن خود کرده اند، در نابودی محيط زيست اين آبراهه ی بزرگ نيز پروایی از
خود نشان نمی دهند چرا که می دانند روزگارشان موقتی است و چاه نفت که
بخشکد آنها به لندن و پاريس خواهند رفت و مردمان بيچاره ی عرب نيز به
ناچار به چادرهای خود باز خواهند گشت. مسئوليت وادار کردن نشستگان بر
کرانه های خليج فارس در نگاهداری آن با کشور بزرگتر و تاريخی ايران
بوده است که اکنون خود اسير دست ولايت فقيه و احمدی نژادها و رحيم
مشاعی ها شده و جز گدایی عنايت اعراب کار ديگری انجام نمی دهد. در
نتيجه، می توان به اين همه بعد مربوط به مسايل زيست محيطی در خليج فارس
را نيز اضافه کرد؛ مسايلی مثل ساختن بی رويه ی مجتمع های تفريحی به
وسيله امارات و ديگر شيخ نشين ها، آلوده کردن و نابود کردن محيط زيست،
و خشکاندن تپه های مرجانی خليج فارس،
سرازير شدن سالانه يك ميليون تن نفت خام ناشي از عمليات نفتي، اكتشاف،
بهره‌برداري، حمل
ونقل، تصادمات دريايي و تخليه آب متوازن کننده
ی
شناورها به داخل
خليج فارس.
محمدرضا شيخ الاسلام، كارشناس محيط زيست،
چندی پيش، در گفتگو با خبرنگار نشريه همشهری، از
تخريب‌هاي فيزيكي
زيستنگاه‌ها
و آسيب رسانی
به محيط آبي خليج فارس که كاهش كيفيت
آن شده است
سخن گفته و از ساخت
و سازهاي ساحلي به عنوان بزرگ‌ترين معضل زيست محيطي خليج فارس ياد
كرده و افزوده است: «مناطق ساحلي همان اندازه براي دريا اهميت دارند
كه
جنگل‌ها براي زمين. اما بي‌توجهي به اين موضوع باعث
ميشود كه هر روز بر تعداد ساخت و سازهاي
ساحلي افزوده
شود».
به‌گفته ی اين پژوهشگر، توسعه ی شهرها و، در پي آن، سرازير شدن
فاضلاب‌هاي خانگي و شهري، پساب‌هاي صنعتي و زه آب‌هاي
كشاورزي به آلودگي های اين نگين درخشان و کهن جنوب ايران که ما را با
همه
ی
آب های جهان متصل ساخته، دامن
زده
است.
سخن کوتاه کنم که اين قصه دراز است و از هر زاويه ای که بر آن بنگری
زخمی گشوده را خواهی يافت که خونش دريای پارس را از هميشه آلوده تر می
کند؛ زخمی که نه به دست ديگران که به خنجر بر صندلی نشستگان
مسئولين
حکومت اسلامی بر تن خليج
پارس
وارده شده و می شود
sh@shokoohmirzadegi.com
|
